Love You All

Mrs Sathe आपल्या क्लासरूम मध्ये शिरल्या. इंग्रजी माध्यमाची शाळा होती. साठे मॅडमना वर्गात बोलणे सुरू करताना,

“Love You All” 

असं म्हणायची सवय होती. तसं त्या म्हणाल्याही. 

पण त्यांना जाणवलं की, खरंतर आपण हे मनापासून म्हणत नाही आहोत.

त्याला कारण शेवटच्या बेंच वर बसणारा एक मुलगा होता.

तो मुलगा अगदी अव्यवस्थित, गबाळा असा होता आणि साठे मॅडमना त्याच्याबद्दल प्रेम किंवा आत्मीयता वाटेल असं, त्यांची दखल घ्यावी असं, काहीही नव्हतं ! 

त्या मुलाशी जरा अलिप्तपणेच त्या वागायच्या.

कोणत्याही नकारात्मक गोष्टींसाठी बऱ्याचदा त्याचंच उदाहरण द्यायच्या.

आणि कोणत्याही सकारात्मक गोष्टींच्या बाबतीत त्याच्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष करायच्या.

पहिली तिमाही झाली.

प्रगती पुस्तक लिहायचे दिवस आले. त्याही मुलाची ‘प्रगती’ त्यांनी लिहिली. 

शाळेची अशी पद्धत असते की, प्रगतिपुस्तकावर शेवटी प्रिन्सिपल यांची सही होते.

त्याचप्रमाणे प्रगतीपुस्तके सहीसाठी गेली.

प्रिन्सिपल मॅडमने साठे मॅडमना बोलावून घेतले.

त्या म्हणाल्या, “अहो प्रगतिपुस्तकात ‘प्रगती’ लिहायची असते.

पालकांना कळायला हवे, की त्यांच्या मुला-मुलींना काही भवितव्य आहे. 

या शैलेशबद्दल तुम्ही काहीच लिहिले नाहीये.
असं कसं चालेल? त्याच्या पालकांना काय वाटेल ? अहो त्याला ते मारतीलसुद्धा एखादेवेळी !” 

साठे बाई म्हणाल्या, “मी त्या मुलाचं करू तरी काय ? अहो, सकारात्मक काहीच नसेल, काही प्रगती नसेलच तर मी तरी काय लिहू ?”

“ठीक आहे, तुम्ही वर्गावर जा,” प्रिन्सिपल म्हणाल्या.

त्यांनी लगेच शाळेची कागदपत्रे सांभाळणाऱ्या व्यक्तीला बोलावून घेतले,

आणि शैलेशची जुनी प्रगतिपुस्तके काढून आणायला सांगितले. आणि शैलेशची जुनी प्रगतिपुस्तके साठे मॅडमकडे पाठवून दिली.

साठे मॅडमनी प्रगतिपुस्तके चाळायला सुरुवात केली.

तिसरीच्या प्रगतीपुस्तकावर शेरा होता,

“शैलेश हा वर्गातील सगळ्यांत हुशार विद्यार्थी आहे!”

त्याना आश्चर्याचा धक्काच बसला. त्यांनी चौथीचे प्रगतीपुस्तक पाहिले, 

त्यात असलेले दर तिमाहीचे शेरे असे सुचवत होते की,

त्याच्या प्रगतीचा आलेख(Graph) हळूहळू खाली येतो आहे.

त्याच्या आईला दुर्धर कॅन्सरने ग्रासले होते आणि रोग आता शेवटच्या स्थितीत पोचला होता. त्याची आई त्याच्याकडे आता पूर्वीसारखे लक्ष देऊ शकत नव्हती.

आणि ते हळूहळू त्या शेऱ्यांमधून ध्वनीत होत होते.

सहावीत शेरा होता,

“ शैलेशने त्याची आई गमाविली आहे आणि तो स्वत:ही हरवल्यागत झाला आहे. 
आता त्याच्याकडे अधिक लक्ष देण्याची नितांत गरज आहे. नाहीतर आपण त्याला गमावू !”

आतापर्यंत साठे मॅडमच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले होते. 

त्या तशाच प्रिन्सिपल ऑफिस मध्ये गेल्या. म्हणाल्या,

“मला कळले काय करायला पाहिजे ते !”

पुन्हा सोमवारी, त्या वर्गावर गेल्या आणि वर्गावर नजर फिरवून नेहमीप्रमाणे म्हणाल्या, “Love You All”! 

पुन्हा त्यांना जाणवलं की आपण खरं बोलत नाही आहोत.

कारण त्याना वर्गातल्या सर्व मुलांबद्दल वाटणाऱ्या प्रेमापेक्षा कैक पटींनी जास्त माया आता शैलेशविषयी वाटत होती !

त्यांनी आता मनाशी काही ठरवलं होतं.

आता शैलेशला हाक मारताना त्यांचा स्वर बदलला होता.

त्या शैलेशशी सकारात्मक वागत होत्या. 

दिवस जात होते.

शाळेचा शेवटचा दिवस उगवला. सगळ्या मुलांनी Teacher's साठी छान-छान गिफ्ट्स आणल्या होत्या.

एकच ‘गिफ्ट’ एका जुन्या वर्तमानपत्रात गुंडाळलेले होत.

शिक्षिकेच्या अंत:प्रेरणेने त्यांनी ओळखले, ही कोणाचे गिफ्ट आहे ते. 

एक अर्धी वापरलेली परफ्युमची बाटली आणि दोन खड्यांच्या बांगड्या.

एका बांगडीतले दोन खडे आधीच निखळलेले होते. 

सगळी मुले हसली. त्यांनी ते गिफ्ट शैलेशचे आहे हे ओळखलं.

काही न बोलता साठे मॅडमनी तो परफ्युम आपल्या साडीवर उडवला. त्या दोन बांगड्या आपल्या हातात घातल्या.

आता शैलेशचा चेहेरा खुलला. हलकेच हसून तो म्हणाला,

“आता माझ्या आईसारखाच सुगंध तुमच्या साडीला येतोय!”

“ती मला सोडून गेली त्या आधी, तिने वापरलेला हा शेवटचा परफ्युम होता.

आणि शेवटी तिच्या हातात ह्याच बांगड्या होत्या !”

एक वर्षानंतर,

म्हणजे शाळा संपली तेव्हा, साठे मॅडमच्या टेबलावर एक पत्र होते.

“मला जेव्हढे शिक्षक-शिक्षिका लाभल्या, त्यातल्या तुम्ही सर्वांत छान आहात.”- शैलेश.

त्यानंतर बरीच वर्षे, शैलेशकडून याच आशयाचे पत्र त्यांना दर वर्षी मिळत असे.

वर्षे निघून गेली.

त्यांचा संपर्क राहिला नाही. दरम्यान, त्या निवृत्तही झाल्या. अचानक त्याना एक कुरिअर शोधत आला. त्याने एक पत्र त्यांना दिले.

त्यावर प्रेषक म्हणून नाव होतं, डॉ. शैलेश, Ph.D.

या दरम्यान, शैलेश मोठा झाला होता. शैलेशने खूप प्रगती केली होती. डॉक्टरेट मिळविली होती.

पत्रात तीच ओळ पुन्हा होती. थोड्या फरकाने. 

“मला जगात खूप माणसे भेटली. पण तुम्ही सर्वांत छान आहात !”

“मी लग्न करतोय. आणि तुमच्या उपस्थितीशिवाय लग्न करण्याचा विचार मी स्वप्नातही  करू शकत नाही.”

सोबत विमानाची दोन तिकिटे होती. जायचे आणि यायचे.

साठे बाईंकडे आता तो परफ्युम नव्हता. 

पण त्या बांगड्या मात्र अजूनही त्यांच्या हातात होत्या.

साठे बाईंना राहावले नाही. त्या लग्नाला गेल्या. तिथे अपरिचितच जास्त होते.

त्यामुळे त्या मागच्या एका रांगेत बसून चाललेला सोहळा पाहात होत्या. मात्र कुणीतरी त्यांना शोधत होते. त्यांनी त्यांना ओळखले आणि पहिल्या रांगेकडे नेले.

तिथे एका खुर्चीवर Note लावलेली होती,

“आई”.

त्यांना पाहताच, सोहळा थांबवून शैलेश त्यांच्यापाशी आला. त्याने त्यांना सन्मानाने

खुर्चीवर बसविले. पाया पडला आणि म्हणाला,

तुम्ही माझ्या आईपेक्षा कमी नाही. आज मी जो काही आहे, तो केवळ तुमच्यामुळेच.

लग्न पार पडले. जोड्याने पुन्हा पाया पडायला आला, तेव्हा नवपरिणीत पत्नीला म्हणाला, 

“ह्या नसत्या, तर आज जसा मी आहे तसा कधीच घडलो नसतो !”

त्यावर साठे मॅडम उत्तरल्या,

'शैलेश जर माझ्या वर्गात नसता, तर मला कधीही कळलं नसतं,

की शिक्षकाने आधी प्रत्येक मुलाची आई असणं जास्त जरुरीचं आहे, मग शिक्षक' !

- अपरिचित (Unknown)

amir4friend.blogspot.com

Oh My God!!!

A Construction Supervisor from 16th Floor of a Building was calling a Worker on Ground Floor.

Because of noise
the Worker
did not hear his Call.

To draw Attention,
the Supervisor threw a 10 Rupee Note
in Front of Worker.

He picked up the Note, put it in His Pocket &
Continued to Work.

Again to Draw Attention the Supervisor threw 500 Rupee Note & the Worker did the same,

Now the Supervisor picked a small Stone & threw on the Worker.

The Stone hit the Worker.

This time the Worker looked Up &
the Supervisor Communicated with Him.
.
.
This Story is same as to our 'LIFE'...

God wants to Communicate with Us,
but We are Busy doing our Worldly Jobs.

Then, he give Us Small Gifts & Big Gifts......
We just keep them without looking from Where We Got it.
We are the Same.
Just keeping the gifts
without Thanking him,
We just say
We are LUCKY.

And when we are Hit with a Small Stone, which We call PROBLEMS,
then only We look Up & Communicate with him.
Thats why it is said. .....
He gives, gives and forgives
And
We get, get and forget.......
amir4friend.blogspot.com

Eka Premachi Gosht

त्या दोघांचा ब्रेकअप झाला होता...
त्याला नोकरी लागायला वेळ होती अजुन...
पण ती थांबायला तयार नव्हती....
शेवटी गेली ती त्याला सोडून....
आणि तो सतत तिला आठवून रडत राहायचा.....
प्रेम...विश्वास...भावना... यावरचा विश्वास उडून गेला होता त्याचा....त्या गोष्टीला ३ वर्ष झाली...पण त्याने लग्न न करण्याचा निर्णय घेतला....घरचे तर नेहमी मागे लागून राहायचे...
पण हा नेहमी टाळाटाल करायचा....
पण एकदा त्याची आई त्याला न विचारताच मुलीकडच्यांना बोलावते...
.तो येतो ऑफीस मधून..सगळे बसलेलेच असतात....सगळे समोर असल्यामुळे तो टाळाटाल न करता गप बसतो....
मुलीकडे पाहायची तर ईच्छा नसते...
पण घरचे सगळे खुपच आग्रह करतात....बोलण्यासाठी बाहेर घेऊन जाण्याचा आग्रहा करतात...
दुसर्या दिवशी भेटणाचा ठरत...
त्या दिवशी कसा तरी तिला नकार द्यायचा हाच विचार तो रात्र भर करत असतो....
दुसर्‍या दिवशी ते भेटतात...
संध्याकाळचे ४ वाजले असतात....
तेवढयत त्याला ऑफीस मधून फोन येतो...
तसा ही त्याला तिला नकार द्यायचा असतो बोलायची पण ईच्छा नसते...
म्हणून तो तिला बोलतो...
"मला ऑफीस मध्ये जरा थोडा वेळ काम आहे तुमची हरकत नसेल तर आपण जाऊया का? "
ती बोलते "ठीक आहे"
दोघेही टॅक्सीत बसतात..
पूर्ण वेळ शांतच....
कोणीच काहीच बोलत नाही....
ऑफीस येत....ते बिल्डिंग पाशी येतात...
तो तिला म्हणतो वर चल...
पण ती म्हणते उगीच ऑफीस मधले गैर समज करतील मी थांबते खाली तू ये जाऊन..."
आणि तो जातो....
तो ऑफीस मधे जातो...
काम करत असतो....त्याचे साहेब त्याला
बोलावतात...आणि त्याला प्रमोशन चा
लेटर देतात... आणि बाहेर देशात जाणायची संधी पण असते.....तो खूपच खुश होतो...
पण त्याचे साहेब बोलतात...की तुला आताच्या आता मला एक प्रेज़ेंटेशन तयार करून द्यावा लागेल....मला लवकरात लवकर त्याना सेंड करायचा आह.े..तो तयार होतो...
आणि लागतो कामाला....ती खाली वाट बघत आहे हे विसरुनच जातो तो....
६वाजतात...नंतर ७...८...८.३०....
फाइनली त्याचा प्रेज़ेंटेशन तयार होत...तो जातो साहेबाना द्यायला...ते पण खुश होतात....साहेब"जा आता घरी जा आणि घरच्यांना पण आनंदाची बातमी दे....
ते ही वाट बघत असतील ना...."
त्याला अचानक आठवत...तो तिला खालीच सोडून आला होता...आणि या प्रेज़ेंटेशन मुळे विसरूनच गेला होता....ती गेली असेल निघून असाही त्याला वाटत पण जर थांबली असेल तर...तो लगेच निघतो तिथून..मन खूपच अस्वस्थ असतो त्याचा...
तो गेट बाहेर येतो...
पाहतो तर काय...ती असते एका आडोशयाला उभी....त्याला काय बोलाव ते सुचतच नाही
तो"सॉरी ग...मी विसरुनच गेलो होतो...मला वाटला तू गेली असशिल...
तू गेली का नाहीस???
मला फोन तर करायचा ना....."
ती "अरे तूच तर बोलला की थोडा वेळ काम आहे म्हणून....मला वाटला येशील लगेच..आणि फोन करायला..तुझा नंबर आहे का माज्या कडे...मनात आला तुझ्या घरी तुझ्या बाबांना विचारावा नंबर..पण मग ते तुलाच ओरडले असते नंतर...आणि माझ्या घरच्यांना विचारल असत तर त्यांचा पण तुझ्याविषयी गैर समज झाला असता...वरती जावा वाटल पण परत ऑफीस मध्ये तुला डिस्टर्ब होइल म्हणून नाही आले....
आणि तू बोलला होतास ना येतो...मग ....?"
तिला काय बोलावा हेच समजत नाही त्याला....पण तीच मन आवडतो त्याला...
तो "मला आवडली तू."
ती"अरे पण अस आचनक...
आपण अजुन काही बोललो पण नाही...तू ओळखतही नाही मला अजुन नीट...
लगेच अस ठरवायचा कारण????"
तो"हो....कारण आहे....पण मला एक सांगायचा आहे तुला.....मी एका मुलीवर खूप प्रेम करत होतो...ती ही करत होती....
पण लग्नासाठी ती तयार नव्हती...तिला माझ्या प्रेमा सोबत माझे पैसे ...नाव...प्रसिद्धी..हेही हव होत..पण तेव्हा माझ्या कडे काहीच नव्हता...मी तिला थोडा वेळ मागितला...पण तोही ती द्यायला तयार नव्हती...शेवटी गेली ती सोडून मला....त्यानंतर माझा प्रेम आणि विश्वास सर्व निरार्थक वाटू लागला....म्हणून मी नेहमी लग्नाला टाळाटाल करायचो...तुलाही नकार द्याचा हेच ठरवला होता मी...खूप आधीच...पण आज जे झाला...त्याने माझे डोळे उघडले...जिच्यावर मी इतका प्रेम करत होतो...ती ने मला कधी वेळ दिलाच नाही...आणि आज माज्या फक्त एका शब्दावर....तू एतका वेळ थांबलिस...आणि मी विसरलो होतो हे एइकूण सुधा तू मला समजून घेतलास एतका....कदाचित प्रेम होण्याला अजुन वेळ असेल आपल्यात....पण मला तुझा स्वभावच आवडला....ते पुरेस आहे आपल्या संसारसाठी....हो ना...."
"जर तुलाही मी आवडलो असेल तर....सांग??"
ती हळूच नजर खाली घेते..त्याला तिचा उत्तर समजत....तो आई ला फोन करतो....आणि बोलतो..."मला मुलगी पसंत आहे"
मित्राणो..लग्न करण्यासाठी प्रेम हे गरजेच असतच...पण त्यापेक्ष्याही...एकमेकना समजून घेण गरजेच असत....
ते म्हणतात ना...
"कभी तो पेहली मुलकात ही काफ़ि होती है .प्यार के लिये .. और कभी बहूत सी मुलकातें लग जाती है"

Valentine Day Hindi, Marathi And English Sms Collection

Love isn't a decision, it's a feeling.
If we could decide who to love,
then, life would be much simpler,
but then less magical.


Kabhi Ajnabee Se Milay The,
Fir Yhonhi Miltay Chale Gaye,
Hun To Aapko Dost Bananewale The
Magar
Aap To Hamare Dil Ki Dhadkan
Banthe Chale Gaye.
Happy Valentine's Day….
Jab samne hote ho tum ..
Na jane kyo hosh kho baith the hai
hum..
Milti hai nazar jab jab tumse..
Sab kuc bhul jate hai hum..
Hoti hai tu itne kareeb..
Phir bhi dil ki baat kehne se ruk
jate hum…
दाटून आलेल्या संध्याकाळी,
अवचित ऊन पडतं.....
तसंच काहीसं पाऊल न वाजवता,
आपल्या आयुष्यात प्रेम येतं !
Happy Valentine's Day!
पाहशील जिथे जिथे नजर उचलून...
मीच असेल उभा ओठांवर स्मित
घेऊन :)
आलेत कधी जर तुझ्या डोळ्यात दुखांचे
अश्रू....
तुला सुखाचे आनंदाश्रू तिथे तिथे
देऊन.......!!!
Happy Valentine's Day!
डोळ्यातल्या स्वप्नाला...
कधी प्रत्यक्षातही आण !
किती प्रेम करतो तुझ्यावर,
हे न सांगताही जाण !!! :-)
Happy Valentine's Day!!!

Hight Of Good Luck

Height of Good Luck ....! Teacher : Hey you Stand up & Tell me 2 Pronouns. .. .. .. .. .. Student : Who ? Me ? .. .. .. .. .. .. .. Teacher : Very Good, Sit Down...

Copy Paste

A Famous Inspirational Speaker Said:
"Best Years Of My Life Were Spent In The Arms Of A Woman,
Who Wasn't My Wife" Audience Was In Shock And Silence...

He Added: "She Was My Mother"
A Big Round Of Applause & Laughter!

A Very Daring Husband Tried To Crack This At Home After A Dinner,
He Said Loudly To His Wife In The Kitchen: "Best Years Of My Life Were Spent In The Arms Of A Woman,
Who Wasn't My Wife..."
Standing For A Moment, Trying To Recall The Second Line Of That Speaker

By The Time He Gained His Senses, He Was On A Hospital Bed, Recovering From Burns Of Boiling Water!!!

Moral:
Don't Copy If You Can't Paste!

How Fantastic We Humans Are

How Fantastic We Humans Are-
if We Hate Someone We Tell it Everyone Without Any Fear,
But if We Love Some1 We Fear Even to Tell d Loved One